Heves

Merhaba,

bu yaziyi yazarken bile öyle hevessizim ki anlatamam. Su siralar hayatimin tüm alanlarinda böyleyim, fark ettim hayatimin son yillarinda böyle olmaya basladim.

Kurdugum hayaller tek tek suya düstükce isteklerimi geri plana atmaya basladim, ' ya bu istedigimde olmazsa ne yaparim? bak buda olmadi! devam hayal kurma vs.' gibi cümlelerle herseyi erteler, kendimi kaybeder oldum. 

Su siralar öyle bir karmasadayim ki, benligimi etkiler oldu, kendime olan özgüvenimi...Insanlara bagimli olmaya basladim, yalniz kalamiyor, düsünemiyorum. Kendimden emin olmayan, verecegim kararlari sürekli degistiren bir birey!

Kurs yapmak icin, okumak icin o kadar heveslendim ki, maddi durumlardan olmadigini anladim. Evet, kendimi zorlarsam bu kursu yapabilirim ama bu zorlamaya deger mi? Bu soru su siralar her alanda var: Deger mi? Cevabini bulamiyorum, cünkü o kadar arti ve eksilerini buluyorum ki tüm hevesim kaciyor. 

Hem calisip, hem evimle ilgilenip,hem de kursu yapabilirim ama bu kadar yipranmak istemiyorum.

29 yasima kadar ne zaman yipransam bos ellerle kaldigimi gördüm, O kadar kendimden vazgecip, cabaladigim, hayallerini kurdugum olaylar oldu ki ama hep hüsran. Hatta üstüne ya suclandim, yada o kadar didinmem hafife alindi ki...

Tekrar o hevesi bulamiyorum, sorguluyorum ama yeni bir seye heveslensem, belki de kendimi frenliyorum. O hayal kirikligini, o psikolojiyi tekrar yasamamak icindir ama inanin kaciyorum, kactikca mutlu da olmuyorum. 

Ya bu döngüden nasil cikarim bilmiyorum...Acilen cikmam lazim cünkü zaman cok hizli akiyor ve ben hala oldugum noktadayim, ne bir adim ileri, nede geri.