Kime Ne?

Merhaba,

uzun zaman oldu yazmayali ya da yazamayali... Dün bir Kadinin zorla yapmis oldugu bir aciklamaya denk geldim ve gercekten icime oturdugunu fark ettim. Neden mi? Yillarca bana da cok karisildi, insanlarin haddi olmayan sorular hatta benim icin iyi olan seyleri bile kendileri karar verdi!

Cocukluktan beri olan ortopedik rahatsizligi olan genc bir kadinim, cocuklugum/ gencligim böyle adim gibi pembemsi gecmedi tabii ki; cocuklarin cok acimasiz oldugunu baya kücük yasta ögrendim, onlara da kizmiyorum aslinda, evde aileleri ne konusuyorsa gelip aynilarini söylüyor hatta ailelerin aynalari gibi onlarin yaptiklari tavri/hareketleri yapiyorlardi.

'Sakat', 'aaa senin ayagin niye böyle', 'dur simdi sen yürüyemezsin' vb. seyler, böyle insanlar yüzünden gücüm belki istegim olmadigi halde kendimi öyle bir sartlandiriyordum ki, o cocuklar/gencler gibi herseyi yapmak istiyor, sinirlarimi zorluyordum. Mutlumuydum? Bilmiyorum, su an geriye dönüp baktigimda cogu seyi kendi istegim ile yapmadigimi bildigimden, mutlu olup olmadigimi bile bilmiyorum.

Genc kiz olunca bunlarin yani sira baska sorunlarda geldi, tabii ki karsi cinsin seni begenmesi. Su an yüzümde bir gülümseme ile yaziyorum ama inanin öyle gülümseyerek gecmedi, tabii ki disari dogru hep güldüm ve neseliydim ama icten ice ozgüvensiz, icine kapali, birseyler yaparken ürkek, cekingen bir kizdim; hep hayalimdi bir gün sevgili yapip ' iste bakin siz beni kimse begenmez diye düsünüyordunuz ama iste benide seven var' demek geciyordu. Ama iste kader bunlari yapmadan Psikolojik destek almaya basladim ve cok iyi geldi cünkü kendimi tanimaya ve sevmeye basladim ve evet sonra karsima dünya'nin  bana göre en tatli, en insancil ve en cocuksu insani cikti.

Hikaye biter mi? Insanlari yine karismasi, yorum yapmasi gerekiyordu. Kademe kademe yorumlar var! Sevgili yapinca: ' eee ne zaman evleniyorsun?' Yahu bir durun, o yanimda ki insani taniyayim, onun yaninda kendim olabiliyor muyum bi ögreneyim. 

Neyse evlendik, bitti mi? Hayir! 

Bu sefer de:' eeee cocuk ne zaman yapiyorsunuz? Bakin simdi yasiniz da geciyor. Ya cocugunuz olmazsa? Hem cocugunla aranda cok yas farki olacak. Ne yani sana nene mi desin? Senden utansin mi?!' Evet, inanmasi zor ama böyle yorum/sorular ile karsilasiyorum, aklim bulaniyor ve korkuyorum. Biliyorum onlar degil ben karar vermeliyim ama bu psikolojik siddet o kadar agir ki, virus gibi bir beynine yerlestimi yavas yavas seni degistirmeye basliyor.

Kendine stress yapiyorsun, kararlari artik sen vermiyorsun, baski altindasin... Bununla basa cikmak gercekten zor. Yapabiliyor muyum? Hayir, zorlaniyorum. Cocukken bulastigim bu 'elalim ne der' batakligindan siyrilamiyorum. Haa eskisi gibi kendimi yönlendirmesemde, hala etkisini görüyorum. 

Umarim bir gün insanlar sadece kendileri ile ilgilenip, baskalarini rahat birakir. Hem kendileri ile ilgilendikce ne kadar saglikli bir birey olduklarini, hatta öyle evlatlar yetistirdiklerini fark edecekler ve toplum daha saglikli olacak. Bu istek bir gün gerceklesir mi bilmiyorum ama benim dünya da kaldigim süre boyunca degismeyecek, umarim ben istedigim gibi bir birey yetistirebilirim ve benim maruz kaldigim bu baskilar ona bu kadar etki etmez.