Neden bagimli olmak icin birsey ariyorum?

Merhaba,

kac aydir belki de yillardir icimi kemiren, hayatimi mahveden bir soru bu.

Gercekten bu durumdan BIKTIM! Eroin bagimlisi gibi bende derdini üzerime alabilecegim insan bagimlisiyim. Bu 'övgü' durumunun bagimlisi. 

Insanlar bana sükretsin, minnattar olsun diye galiba yapiyorum, gercekten bunu yazarken galiba degil de gercekten öyle bi durumda oldugumu anliyorum. Herkesin bu Dünya da bir amaci olduguna inanan ve savunan birisiyim ya da galiba icten ice kendime bunu asiliyorum. Bana sükretsinler, bagimli olsunlar ve yaptigim 'iyilikler' den dolayi sevsinler diye yapiyorum. Nasil aciz bir durumdur böyle!?

Yapmak istemedigim herseyi, icimde ki korku durduruyor. ' Yap, yapmalisin! Ya seni sevmezlerse, ya arkandan konusurlarsa, ya seni dislarlarsa, ya sana iki yüzlülük yaparlarsa, ya seni dislarlarsa..vs. ' diye diye tutuyor beni bu korku, zinciliyor, oldugum yerde kaliyorum. Bu düsüncelerle inanin kendimi, gelecegimi, psikolojimi ve hayatimi mahvediyorum.

Gercekten kopmak istiyorum ama diger bagimli insanlar gibi bende kopmamak icin bahaneler üretiyorum, cünkü kopunca nasil olacagini bilmiyorum. Yahu sevmesinler beni! Bu sefer de icimde ki korku su bahaneyi üretiyor: ' ya ama kendilerine birsey yaparlarsa, zarar verirseler, bu senin sucun, egoist olup kendini düsündügünden oldu bunlarin hepsi.' Hep kendimi insanlara adamam gerektigini düsündüm, düsünüyorum da, büyük ihtimalle cocukken yasadiklarimla alakali, hatta her insanin egoist olmamasi gerektigini savunuyorum. Ama simdi yazarken fark ediyorum da ilk önce kendime kendimi adasam ne güzel olur.

Kendimi sevsem, kendimle ilgilensem. Evet bunlari psikologdan cok duydum, hatta kendini gelistirmek Kitaplarinda da bu hep yazar ama kendini insan nasil sever? Kendine kendini nasil adar? Bencil olmak cözümmüdür, baskalarini degil sadece kendinle ilgilenmek bu Dünya'ya ve düzene aykiri degil mi?

Bu bagimliliktan kurtulmak gercekten istiyorum ama zamanla bana empoze edilen seylerden kurtulamiyorum, benim ögrendigim ve bildigim kendimi baskalari icin feda etmem, cünkü zamaninda buda benim icin yapildi ve o durumu simdi düzeltmem lazim, bende insanlar icin bunu yapmam lazim. 

Cözümü olan bi adim öne ciksin, bir insan kendini nasil sever? ya da bu asilanmis 'fedakarlik' duygusundan nasil cikar?