Psikolojik Siddet

 

Merhaba arkadaslar,

 son 1 yildir en cok zorlandigim durum ne biliyor musunuz? Aileme olan bagimliligim ya da yeni yeni fark ettigim "yalniz kalma " korkusu. Kücük pembemsibirsey ile baristigimdan beri yasadigim bu korku beni mahvediyor. Her dakika ailemi mutlu etme, onlari eglendirme, hüzünlerini alma, onlarin yerine kosturmam gerektigi duygusu elimi kolumu bagliyor. Hafif eglendigim, mutlu oldugum anda " yaa onlar mutsuz, ben mutlu olmayi hak etmiyorum!" düsüncesi geliyor ve tüm günümü, haftami mahvediyorum. Millet " aman bugün cok güldüm eglendim, basima kötü birsey gelecek " diye korkarken, ben mutlu olmamam gerektigini düsünüyorum. Bu igrenc duygu ile yasiyorum! Kendimi kisitliyor, eglendirmiyor adeta ceza veriyorum.

Büyük ihtimalle cocukluktan kalan cezalandirma metodu ya da bana uygulanan vicdan'inin eseri. Sen iyisin, bak kardeslerin kötü durumda, sen iyisin, bak annen senin yüzünden cekiyor, sen haline sükret, bak daha beterleri var. Senin yüzünden yerimden yurdumdan oldum, senin yüzünden buraya geldik, senin yüzünden eglenmedik, senin yüzünden burdayiz, sen öyle demeseydin böyle olmazdi, sen öyle yapmasaydin bu kavga cikmazdi, sen dogru karar verseydin bu durumda olmazdik, sen dogru Almanca'ya cevirseydin bu hal olmazdi! vs vs vs.

Simdi yazarken daha da farkina vardim ve bi aglama duygusu geldi, bu siddet cok agir bir sekil. Üstünden atamiyorsun, kendini bu hale belli bir süreden sonra kendin sokuyorsun ve bu seylerin gercekten sorumlusu SEN oldugunu düsünüyorsun.

Düsünsene Psikologa gidiyorum ve hala bu durumu atlatmis degilim, o kadar icime islemis ki, boguluyorum. Herkes aslinda kendi secimini yasiyor ama ben kendimi sorumlu hissediyorum. Kardeslerim cocuklari ile bunaldigi zaman benim onlarin cocuklarini alip, onlarin yükünü hafifletmem duygusu olusuyor, kendi istegim ile yaptigimda cok seviniyorum ama zora ki duygu ile yaptigim zaman cok mutsuz ve öfkeli oluyorum. Eger böyle bir sorumluluk istesem kendim cocuk yaparim ama kendi kendimi bu sorumluluga mecburi kiliyorum.

Yardim isteyen söyler ama ben söylenmeden atliyorum, gerci ailem de sag olsun hala " yaahhh bizimle zaman gecirmiyorsun, bizimle eglenmiyorsun, baskalari ile oraya gittin, bizimle bunu yapmadin, benimle türkiye`ye gitmedin" gibi gibi yorumlar ile isimi de kolaylastirmiyorlar. Belki de farkindalar böyle metodlar ile beni edebileceklerini, belki de onlarda bu bozuk sistemde ve böyle davraniyorlar ama tek bildigim benim bu durumda boguldugum.

Bir  yere bagli ve o bagdan kopamiyormusum gibi hissetmek, o bagi koparip kimseyi düsünmeden yasamak cok istiyorum ama kurdugum cümle de bile "aaayy biri alinir mi?" düsüncesi mahvediyor, cünkü düsüncelerimde bile ben "cahil, salak ve bos konusan" birisiyim. Yahu Orman Yanginlarin da bile kendimi geri cekiyorum, aman aman ailemle ters düsmeyeyim, sonucta ailem diye ama inanin cok zorlaniyorum. Gerci esimin dedigi dogru, benim bu dikkat ettigim, onlari kirmaktan korktugum kadar onlar korkmuyor. Buda koyuyor aslinda ama iste o siddet ile "Stokholm Sendromu" yasiyorum, iyilesemiyorum cünkü baglarim kopsa ne olacagiini bilmiyorum.

Belki de kimsenin beni kötü görmesini düsünmüyorum, cocukluktan beri asilanan "aaa sen zaten söyle iyisin, sen böyle zekisin, seninle cok ilgilendiler bundan dolayi en mükemmeli olmalisin" duygusundan dolayidir. Ya bana kücüklügümde asilanan " annen sana simdi bakiyor, büyüyünce sende avukat olup annene bakacaksin dimi?!" düsüncesinden kurtulamiyorum.

Su an tüm ailemin yasadigi daginikligi ben düzeltmem gerekiyormus gibi hissediyorum, sanki benim sucummus gibi, sanki ben secmisim böyle engelli olmayi gibi.

Annemin & Babamin almasi gereken sorumlulugu cocukluktan beri benim omuzlara yüklediler simdi de ben devam ediyorum cünkü bu benim vazifem gibi görüyorum, sen simartilmis, düsüncesi olmayan ama ailenin dertlerini ARTIK cekmesi gereken kisisin - düsüncesi.

Kardeslerin tek mutsuz oldugu zaman onlarla ilgilenmeni istiyor düsünsene, mutluysalar akillarina bile gelmiyorsun ama yalniz, kimsesiz ve mutsuzsalar "aaa bizimle niye gezmiyorsun?" gibi yorumlarla geliyorlar, bunlari farkindayim ama yinede "haklilar, ben engelli oldum, annelerini aldim ve simdi onlari mutlu etmem gerekiyor " düsüncesi ile kendimi mecburi kiliyorum ve sefer de ailemden soguyor, onlarla gecirdigim zamandan hic bir sekilde mutlu olmuyorum. Kacasim, saklanasim amaan ben eglenmiyorum ki diyesim geliyor. Bakin ben cok aci cekiyorum, hayatim b.k gibi geciyor mesaji vermek istiyorum, sirf kafam rahat olsun diye.

 Ne kadar aciz bir durum...belki bir gün buraya umut verici cümleler yazarim.