Bi' Kepce Netflix - Part 1

 

Merhaba Arkadaslar,

uzun zamandir yazi yazmamamin sebebi hedeflerim debir arpa boyu yol alamamamdir ya da bazi duygu/insanlarla yine kisir döngü gibi ayni seyleri yasamamdir.

30 yasima girdigim de hayatimda büyük degisimler yapmam gerektigini hissettim hatta baski altinda oldugumu fark ettim ve cabaladim, saglik üzerine kursa gittim, durmadan ne olursa olsun is basvurusunda bulundum ama elime ne mi gecti? Hic  birsey, ne yaptigim kurs ise yaradi nede azmim ödüllendirildi. Tam tersi özgüvenime bir darbe vuruldu, her yere düstügümde kalkiyorum ve tekrar deniyorum ama zorlaniyorum ve zorlanma beni artik kendimi degistirmeye sürüyor.

Dini inancim zayifladi mesela, insanlara bakis acim degisti, bunalima girdim, eski olan nesemi kayip ettim, hani böyle icimde hersey gri, yasiyorum ama yasamak icin, planliyorum ama bos yasamamak icin, mutlu olmak yada zevk almak icin birsey yapamiyorum.

Mesela önceden 'ya az olsa da hem evimde vakit gecirip, hem de calisirim; sonucta is hersey degil, kaliteli zaman cok önemli' derdim, su an tam tersi, is olsun yeter ki diyorum. Ama bir bakiyorum is verenler de beni kaziklamaya calisiyor, hakkima girmeye cabaliyor. Ben 'hayir' dedikce is bulamadigim icin 'acaba izin versemiydim' diyorum, bu beni ve bana olan saygimi azaltiyor ama gercekten baska ne yapmam gerektigini bilmiyorum.

Egitim alip baska bir ise yönebilirim ama hem yastan dolayi, hem artik herseye sinav koyduklarindan dolayi veya maddi acidan yapamiyorum, korkuyorum. Haaa tabii ki birde 'kadinsin, 30 yasindasin, cocuk dogurman lazim' baskisi var ki bütün isteklerimi alt üst ediyor. Ne cocuk yapmaya cesaretim var ne de artik insanlarin bundan dolayi konusmalarina ya da hatta bundan dolayi is bulamama olayina tahammülüm var.

Tabii ki sadece böyle ic karartici seyler olmadi, sahip olmak istedigim düsüncelerimi, cizgilerimi buldum. Mesela gercekten ama gercekten 'Humanist' oldugumu ve bu yolda ilerlemem gerektigini karar verdim. Din/Irk/Cinsiyet/Ten Rengi gibi seyler yüzünden dünya da ki olaylardan biktigimi ve benim icin artik tek önemli seyin Insan ve Yasam oldugunu anladim ve bu yönde de fikrimi ve kendiligimi savunma karari aldim! 

Herkes ' Yaaa evlendin, kocan seni degistirdi, onun fikrini aldin' gibi cümleler kursada, hayir öyle olmadi onun da destegi ile kendimi  buldum. Sevgiden daha önemli hic birsey yok  bu dünya da. Tabii bu düsünceyi savunmak kolay mi bu toplumda? Hayir hemde hic kolay degil. Bu kisa sürede 'Dinsiz' oldum! 'Müslüman kardeslerini yari yolda birakan' bir varlik oldum. 'LGQBT ler de bizim gibi insan' dedigim icin 'Degisik' oldum. 'Cocuk yapmak büyük sorumluluk' dedigim icin ' yaaa sizin cocugunuz olmuyor mu?' gibi cümleler duyar oldum.

Cogu kisinin gözünde kendilerine göre negatif oldum ama kendi gözümde artik olmak istedigim kisi oldum. Bu demek degil ki tüm bu düsüncelerimi istedigim gibi savunabildim yada yasayabildim. Maalesef daha o asamaya istedigim gibi gelemedim ama o asamaya gelmek icin savas verecegimi biliyorum cünkü bu Dünya da en önemli sey: Sevgi, Sefkat, Merhamet, Empati!

Bu yazimda da büyük ihtimalle kendimle celistim, yapmam dedigimi yaptim, yapacagim dedigimi yapmadim ama iste bende insanim, ögreniyorum, yaniliyorum, deniyorum....