acaba büyüyünce ne olacagim?

Merhaba,

ortaokul son siniftan kendime sormaya basladigim soru: ' ben ne olsam? hangi iste calissam?'.

Inanir  misiniz, hala bu soruyu kendime soruyorum. Bugün oturup kendi kendime böyle sorular soruyorum, hatta konusuyorum desem yeridir, hep filmlerde gördügümüz gibi sag omuzumda ki kisi ve sol omuzumda ki kisinin konusmasi:

 'ne olsam, okusam mi? yoksa meslek mi yapsam?

  yok ya bunlarin hepsi uzun sürer söyle bildigim, basimin agirmayacagi bir iste mi calissam? ama öyle bir iste mutlu degilsin ki!

   pembemsibirsey kendine geeel! hayatin boyunca  hep insanlara faydali olabilecegin bir iste calismak istedin, simdi neden böyle kolaya kaciyorsun?!

   aha tam kendime göre bir kurs buldum, hemen arastirayim. Maalesef kurs cok pahaliymis!

   29 yasina geldin, bu saatten sonra kendini gelistirme, basini agirtma, gir bi ise calis iste, hayalin olmasa da olur, zaten bir iki seneye cocuk yapacaksin, okusan ne olur. Haa zaten sonra yasinda baya ilerlemis olacak, okuyabilecekmisin? okusan kac sene calisabileceksin?'


Evet tam da son 2 senedir böyle geciyor günlerim. Geriye dönüp bakiyorum da egitim anlaminda cok zaman kayip etmisim, hemde bosuna. 4 sene üniversiteye gidip, hic birsey yapmadan birakmak. Ama sevmiyordum, ne istedigimi bilmiyordum. Hele de Gurbetci ailelerin cocuklari isen hayatin daha da zor. Ailen oldugun ülkenin dilini bile bilmiyor ki sana yön versin, senin özelliklerine, agir bastigin yere yönlendirsin. Onlar icin kutsal meslekler var ve bunlardan birini okuyup bitirirsen senden iyisi yok: Avukat, Doktor, Mimar vb.

Sende toysun, yeni bi ülkedesin, en önemlisi de özgüvenin eksilerde. Bir yere giderken bile iki büklüm oluyorsun, ailenin maddi acidan durumu iyi olmadigi icin zaten aman parali bir yere gidemezsin, yani gitmemen daha iyi olur, sonucta onlara yük olmak istemiyorsun. Evet seni sonuna kadar destekliyorlar ama istedigin seyi bulamiyorsun cünkü hangi yola girmen gerektigini bile bilmiyorsun.

Bende bu bilindik ve herkes tarafindan kabul edilmis olan Mimarliga basladim, ama inanin hic ilgimi cekmedigini fark ettim ve ondan sonra okumadim, okuyamadim, enerji mi desem, bikkinlik mi desem, yada birseyin yanlis oldugunu anlamak ama ne oldugunu bulamamak mi dersin.

Su an ne istedigimi bulmak icin internet de buldugum testleri bile cözüyorum ama nafile, cünkü simdi üzerimde olan sorumluluk cok farkli, yas faktörü var, evin sorumlulugu var ve evet aile planlamasi var.

Icimde öyle bir daralma var ki, aklim o kadar dolu ki, bulamiyorum, ne yapmam gerektigini bulamiyorum. Kendime cizgi cekemiyorum, tam 'evet bunu yapabilirim' diyorum ki baska bir soru olusuyor aklimda, baska kendime koydugum bir engel.

Insan evladi kendi önüne öyle güzel engeller koyuyor ki yeter ki zorluk görmesin, icimin derinliginde kendi kendime yaptigim kelepcelerden kurtulma istegi var, biliyorum. Okumanin ve kendini gelistirmenin yasi yoktur da en önemli olan faktörler cesaret ve tutku var mi?

Kendimi hep cesur zannederdim, gözüm kapali her yere atlayabilecegimi düsünürdüm ama öyle olmadigimi fark ediyorum, icim daraliyor, aklimda sorularla yasiyorum, kaciyorum hemde kacabildigim kadar, elimden geldigince kendimi bastiriyorum.

....ama umutluyum, bende olan bir isik parcasi var, biliyorum, bir gün o zincileri (kelepceleri) kirip adim atacagim, umarim en kisa zaman da olur, olur ki kendimi bulurum, benligimi, mutlulugumu ki insanin sevdigi isi yapmasi bence tam bir mutluluk...