30!

Merhaba,

iki hafta önce taammm 30 yasinda oldum! Korkutucu gibi kulaga geliyor ver gercekten korkutucu. Ben 30'una girerken mutluluktan havalara ucan kisilerden olmadim, öyle olacagimi düsünmüstüm. Yeni yasima girmeme tam 1 saat kala esim saatleri sasirip aniden dogum günümü kutladiginda hersey kötüye gitmeye basladi, cünkü tam o an aslinda 30'uma girdigimi ve istedigim seyleri yapmadigimi fark ettim. Zaman dariliyormus gibi. 

Bu yasima gelmisim ve yapmak istedigim cok sey oldugunu, yapmam gereken seyler oldugunu, karar vermem gerektigini ve belki bi bu kadar daha yasamayacagimi ve bu yasima kadar bos yasadigimi fark ettigim bir andi. Ve sonrasin da ne mi oldu? Tabii ki sabaha kadar uykusuz kalip, depresyona girdim.

O kadar sey yapmak istiyordum: Dünya'yi gezmek, yeni kültürler tanimak, kendimi gelistirmek ( okul ya da kurs gibi), okumak, özgür olmak...

ama fark ettim ki 'anne' olmam da gerekiyor. Gerekiyor demek gerci sacma, mecburi birsey degil ama yasim ilerledikce, mecbur anne olmam gerektigi duygusuna kapildim, tabii bunda toplumun büyükte bir payi var. 'Ee, anne olursam okul ve gezmek konusunu en az 1-2 sene ertelemem gerekiyor. Ertelesem de cocukla ne kadar gezebilirim ki, uzak yerlere gidemem, yakinlarda kalmam lazim. Cocuk büyüyünce de benim sagligim el verisli olmayacak. Ne yapacagim simdi?!' diye bir korku kapladi beni.

Cocuk ve yaslanmak. Cogu kadin bana kizacaktir ama 'anne' olmaya nasil hazir olunur bilmiyorum, icimden ertelemek geliyor ama o zaman da 'genc anne ' olmayacagim. Ama hayallerim var, yalan yok rahatligim var, birseye bagli olmak istemiyorum, bu duygu var ama sonra 'ya sen böyle diyorsun diye rabbin cocuk konusunda seni sinarsa' korkusunda var.

30 oldum. Bunlari düsünüyorum ama kendimi gelistirmek istiyorum, okumak istiyorum ama okusam en az 4 sene, o arada cocuk girse araya. Ben ne ara calisacagim? Söyle bir deynek olsa da zamaninda kacirdigim firsatlari degerlendirmis olsam ya da su an kolay bir sekilde 50 tane seyi düsünmeden kararimi verebilsem. 

Hayatim hizli bir sekilde akiyormus bunu fark ettim. 15 gün gecti üstünden ve korkuyorum, o kadar bir bilinmemezlik icindeyim ki, bu yaziyi yazarken bile fark ediliyordur.

Kücükken otuz yasinda olan insanlari hep yasli olarak görürdüm nedense. Su an kendimi hic öyle hissetmiyorum, hala kücük bir kiz olarak hayatimda yapmadigim cok seyin oldugunu ve en önemlisi 'özgür' olmadigimi fark ediyorum. Düsüncelerimde bile özgür degilim, 20' li yaslarimda bunu basarmis olmayi cok isterdim. Biliyorum gec kalmis sayilmam ama yas ilerledikce baska sorumluluklar geldigini ve 'ben' olayini arka plana atman gerektigini düsündüren bir atmosfer oldugunu fark ediyorsun.

....ben hala kücük bir kiz cocuguyum, kücük bir cocuk olarak düsünmeden, mutlu olmak istiyorum.