Kin tutmak?

Merhaba,

aylardir, söyle söylemek gerekirse günlerdi düsüncelerimi hatta rüyalarimi süsleyen kin meselesi!

Bir insan nasil uzun zaman kin tutar hic bir zaman anlayamamisimdir, hala da anlamiyorum. Calikusun da söyle bir sahne vardi: ' Tembelim ben, öfkemi nefrete dönüştüremeyecek kadar da rahatına düşkün. Kin de tutamam. Unuturum, sıkılırım, uykum gelir bir kere.' diye. Aynen böyle hissediyorum ama insanoglu ya iste sana yapila yapila, sende bir sekilde kin tutar gibi oluyorsun.

Zamanla görüyorsun ki, icinde bir savas var, cünkü kin tutmak sen degilsindir, böyle de olmak istemiyorsundur ama iste bir sekilde bu yola girmissindir, vazgecmek istiyorsundur ama olmuyordur cünkü sana, kendince yapilmis haksizliklar vardir.

Düsünüyorsundur bu sefer de unutup, sen ilk adimi atarsan yine ciddiye alinmazsin. Artik kendin olmak istiyorsun, sen nasil insanlari kabullendiysen ( en azindan kabullenmeye calisiyorsan) insanlarinda seni kabullenmelerini istiyorsundur.

Tabii sende insansin 'amaaan kim ne derse desin, ne yaparsa yapsin umrumda degil' diye gezemiyorsun. Bir yapiyorsun, iki yapiyorsun, ücüncüsünde ' hayir demesinler, yaptiklarimi görsünler, beni sevsinler, degerimi anlasinlar...' diyorsun. Yanlis bir düsünce mi? Sorsan herkes, yanlis oldugunu, sallamam gerektigini söylüyor, bu da zamanla 'bende acaba bir sorun mu varda sallayamiyorum?' düsüncesi olusturuyor.

Rüyalarimda savasiyorum, hep bir cikmazdayim. Büyük ihtimalle icimde verdigim savas, rüyalarima yansiyor. Formülünü bulamiyorum! Kin tutmak istemiyorum, unutmak, yalan yok birazda öcümü alip, huzurlu bir sekilde yasamak istiyorum. Hayatim boyunca ilk hedefim özgür olmak sonra da huzurlu yasamak olmustur. Bunlarin ikisine sahip olmak ne kadar da zormus.

He tabii ki simdi 'kafana takmazsan huzurlu olursun' diyeceksiniz ama olmuyor. Ugrasiyorum, takmiyormus gibi kendimi bile kandirmaya calisiyorum. Bazen unutsamda olmuyor, icimde bir huzursuzluk var. Bakiyorum bana (bana göre tabii ki, kendi tarafimdan baktigim icin) yapilan haksizliklari yapanlar benim taktigim kadar takmiyor, bu da bende hirsa yol aciyor. Daha da beter bir durum. 

Hirs insani yiyip, bitiriyor. Kemiriyor resmen. Kendinden nefrete yol aciyor, hirsin azi iyidir ama böyle konularda kesinlikle iyi degildir. Belki de herseyin formülü affetmek! Peki bir insan icten baskasini nasil affeder?

Kendime yalan söyleyip 'ohh affettim, bitti be' diye yalanlar söylemek istemiyorum. Su affetmek, olanlari kabullenmek ve yoluma devam etme isini biraz daha calissam, profesyonellestirsem belki kendime koydugum engelleri asip huzurlu ve hatta daha özgür bir insan olacagimdir daaa nasil yapiliyor? Bu arayis galiba benim su an ki yolum, basabilirmiyim? Bilmem, bunu zaman gösterecek, herseyi dagitarak mi yoksa güzel bir sekilde mi bunu ögrenecegim?